لباسهای محلی مردم شمال خراسان با داشتن تنوع چشمگیر رنگ و طرح، علاوه بر اینکه پوشش اسلامی و کاملی برای زنان و مردان محسوب میشود، به علت اینکه غالبا برگرفته از زیباییهای طبیعت و رنگهای شاد فصل بهار هستند، سبب آرامش روحی و روانی استفاده کنندگان نیز میشود.البسه زنان و دختران کرمانج این استان غالبا شامل 5 قسمت "یاشار" و یا چارقد، "کراس" (بلوز)، "شیلوار" (دامن)، "جلیقه" و "شلیته" است.
یاشار و یا چارقد که در اصطلاح امروزی روسری گفته میشود، شال حریر مخصوصی است که به عنوان پوشش سر استفاده میشود و به گونهای است که سر و حتی چهره زن، به جز چشمان وی را نیز میپوشاند.
"سربند" نیز دستمال یزدی است که غالبا ترکیبی از رنگهای قرمز و مشکی بوده و برای محکم کردن یاشار بر روی آن بسته میشود.
کراس لباس بالاتنه بوده و به پیراهن بلند سادهای گفته میشود که یقه خاصی ندارد و پایین آن نیز چیندار است.
شیلوار یا پارچه، دامن پر چینی است که در پوشش دخترها نارنجی و یا زرد رنگ بوده و در خانمها نیز به رنگ قرمز و از پارچه مخملی با متراژ حدود ۱۵ متر تهیه میشد و حاصل دوخت آن لباسی با چین بسیار زیاد و خوشحالت میشد. شیلوار با استفاده از نخهای رنگی و سکههای قدیمی (دراو)، دراودوزی و قیطان دوزی میشد و در پایین آن نیز با نوارهایی رنگارنگ که «ماخل» نامیده میشدند دور دوزی های زیبایی ایجاد میشد.
شلیته دامنی بلندی تا محدوده زانو و از جنس مخمل بوده که با رنگهای متنوع حاشیه دوزی میشود.
جلیقه که معمولا از جنس مخمل بوده و سکههای قدیمی که در قدیم به عنوان پس انداز خانمها به آن دوخته میشد و به مرور زمان به جزئی از لباس تبدیل شده است زیبایی خاصی به آن میبخشد و غالبا نیز کراس و جلیقه با شلیته همرنگ انتخاب میشدند.
البته علاوه بر این پوششها باید "گار" یعنی گوشوارهای بلندی که به دو طرف عرقچین متصل و روی آن یاشار و سربند بسته میشد، "کله"، پوششی از جنس پارچه مخمل که بر روی کراس پوشیده میشد، جوراب و ... را نیز اضافه کرد که به بنا به شرایط و فصول مختلف سال پوشیده میشدند و با یکدیگر پوششی مرکب از رنگها و پیامها را ایجاد میکردند.
پوشاک مردانه کرمانج های شمال خراسان (قوچان،بجنورد،شیروان) نیز شامل "عرق چین"، "که لاو"، "لچگ" و ... بود که همانند پوشاک بانوان دارای رنگهای شاد و برگرفته از طبیعت بودند.